Patron
Władysław Broniewski jest patronem naszej szkoły od 13 maja 1962 r.
Poeta urodzony 17 grudnia 1897 r. w Płocku był bardzo związany z miejscem swojego pochodzenia. W latach 1906 – 1915 był uczniem płockiego gimnazjum. Maturę zdał eksternistycznie w 1918 r.
Jego młodość była związana z wojskiem. W wieku 17 lat został członkiem Związku Strzeleckiego, który wkrótce przekształcił się w Legiony Piłsudskiego. Jako żołnierz Legionów walczył m. in. na Lubelszczyźnie i na Wołyniu, a po odmowie złożenia przysięgi wierności Austrii został internowany w obozie w Szczypiornie.Po wyjściu na wolność w 1918 r. został studentem Wydziału Filozofii UW, ale już 11 listopada tego samego roku ponownie zaciągnął się do wojska. Z żołnierską służbą rozstał się w 1921 r. w randze kapitana. Za swoje zasługi został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz – czterokrotnie – Krzyżem Walecznych.
Po powrocie na studia filozoficzne coraz bardziej angażował się w działalność lewicową. W 1922 r. dołączył do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Po rozłamie organizacji wszedł w skład zarządu ZNMS „Życie”.W grudniu 1923 r. rozpoczął współpracę z pismem „Nowa Kultura”.Wkrótce objął stanowisko sekretarza tego lewicowego czasopisma. Od 1925 do 1936 r. pracował jako sekretarz techniczny w redakcji „Wiadomości Literackich”. Na łamach „Wiadomości…” , a także czasopisma „Skamander” publikował swoje wiersze.
We wrześniu 1939 r. rozpoczął się w biografii Broniewskiego kolejny etap wojenny. Poeta był żołnierzem oddziałów armii polskiej pod dowództwem generała Andersa. Przeszedł przez Iran i Irak. Do 1945 r. , po wystąpieniu z wojska , przebywał w Palestynie. Pracował jako redaktor techniczny pisma w „W drodze”. Redakcyjna działalność naszego Patrona była – w pewnym sensie – kontynuacją jego młodzieńczych pasji, bo już w 1914 r. został redaktorem szkolnego pisma „Młodzi idą”.
Po powrocie do kraju w 1945 r. Broniewski kontynuował swoją twórczość liryczną oraz działalność społeczno – polityczną. Zaangażowanie polityczne poety spowodowało, że był nazywany „bardem rewolucji”, poetą – żołnierzem, twórcą patriotycznej pieśni. Kształtuje się wizerunek „Broniewskiego z akademii << ku czci >>” (określenie Stanisława Barańczaka). Rzadko mówi się o jego liryce osobistej, o twórczości głoszącej piękno rodzimego krajobrazu. Przez wiele lat odczytywano Broniewskiego jednoznacznie – jako poetę chwalącego rzeczywistość powojennej Polski. Tymczasem jego twórczość w tejże Polsce również podlegała cenzurze. Wiele utworów nie ukazało się w okresie Polski Ludowej. Ten fakt potwierdza tylko opinię wspomnianego już Barańczaka: „Broniewski << prawdziwy >> może być wszystkim, tylko nie monolitem”.
Wiele legend narosło nie tylko wokół twórczości Broniewskiego, ale także jego osobistego życia. Wśród nich utrwalają się dwie przeciwstawne: „szkolna” – o poecie rewolucyjnym, wyniesionym na piedestał, oraz negatywna – o warchole i alkoholiku, kierującym się emocjami. Złożona osobowość poety, jej sprzeczności znajdują odzwierciedlenie w wypowiedziach jego znajomych i przyjaciół. Antoni Słonimski pisał: „Cholernie trudno pisać o Broniewskim, bo mi się pomieszał pomnik i Władek. Władek, świetny poeta, stał się własnością narodową, a z pomnikiem popijałem i grywałem w brydża. A czasami przeciwnie.”
Skomplikowane było również życie osobiste, rodzinne poety. Ojciec – Antoni – zmarł w 1902 r. Matka – Zofia – z domu Lubowidzka, utrzymywała rodzinę (Broniewski miał dwie siostry), prowadząc stancję dla uczniów. Poeta był trzykrotnie żonaty. Pierwsze małżeństwo, zawarte w 1926 r. z Janiną Kulig, po kilku latach zakończyło się rozwodem. Druga żona – Maria Zarębińska – aktorka teatralna, więźniarka Auschwitz, zmarła w 1947 r. w wyniku choroby, która była konsekwencją pobytu w obozie koncentracyjnym. Ostatnią żoną poety była Wanda Burawska. Małżeństwo zostało zawarte w 1948 r.
W dokumentach szkolnych znajdujemy listy Wandy Broniewskiej do społeczności naszej szkoły po tym, jak została ona nazwana imieniem Władysława Broniewskiego.
Wielką miłością i nadzieją Broniewskiego była jego córka z pierwszego małżeństwa – Joanna – nazywana Anką, urodzona w 1929 r. Ojciec i córka wiele podróżowali. Mieli wspólne plany pracy artystycznej. Poemat „Wisła” miał być poetyckim komentarzem do filmu o Wiśle, który Joanna Broniewska – Kozicka przygotowywała. Niestety, plany te przerwała tragiczna śmierć córki poety w 1954 r. (zmarła w wyniku zatrucia gazem). „Dokumentem” ojcowskiego bólu jest wydany w 1956 r. zbiór liryków, porównywany do „Trenów” Kochanowskiego , zatytułowany „Anka”.
Władysław Broniewski zmarł 10 lutego 1962 r.
materiał opracowała Maria Idzik (polonistka w I Liceum Ogólnokształcącym)
Muzeum Władysława Broniewskiego w Warszawie
Grób poety i jego żony Wandy na Wojskowych Powązkach w Warszawie
